روایت یک آرزو

همیشه آرزو داشتم که سیستم عامل گنو لینوکسی خودم رو بنویسم ولی هیچ وقت نمی دونستم که از کجا شروع کنم، چی باید یاد بگیرم و از کی و کجا باید یاد بگیرم. من تقریبا از 22 سالگی برنامه نویسی پایتون رو شروع کردم، ولی هیچ وقت نشد که تبدیل به یک Senior Developer بشم. چرا؟

نداشتن منتور خوب

الان تو این دوره زمونه با گسترش شبکه های اجتماعی و یوتیوب، هر کسی می تونه یه منتور پیدا کنه که کامل مسیر شروع رو در اختیارش بذاره؛ زمان من یه استاد دانشگاه بی سواد بود و یه منشی مجتمع فنی تهران! جفتشون هم فقط دنبال پر کردن جیب خودشون بودن. بالاخره با خرج کردن کلی پول، هیچی یاد نگرفتم و به توصیه یکی از دوستان، رفتم سراغ ویدیوهای جادی.

شرکت های کلاهبردار

بعد از اینکه به اندازه یک Junior Developer مطلب یاد گرفتم، رفتم دنبال کار (این برای زمانی است که در تهران زندگی می کردم). همه جور شرکتی رو دیدم! یکی می گفت شما مهارت کافی نداری و باید توسط شرکت آموزش ببینی و این هزینه رو باید شما پرداخت کنی، بعد از سه ماه مفت کار کردن واسه ما تازه ببینیم بدرد ما می خوری یا نه! ما هم در کمال خوش باوری قبول کردیم و پول رو دادیم، به اندازه همون چیزی که بلد بودیم به ما آموزش دادن و بعد سه ماه که پروژه تموم شد با ما خداحافظی کردن. موردهای دیگه فقط سه ماه “آزمایشی” باید براشون کار می کردی تا همچنان ببینن بدرد کارشون می خوری یا نه، که ترجمش میشه: یه حمال مفت می خوایم تا پروژه رو پیش ببره و بعدش بدرود. و شرکت های دیگر و بازی های دیگر…

جبر جغرافیا

سال 98 مجبور به بازگشت به شهرستان شدم، و درد تازه شروع شد! حالا که از مرکز فاصله گرفتم، شرکت ها دیگه هیچ رقبتی به استخدام یکی مثل من نداشتن. چرا؟ چون تهران نیستی! چون همچی تو این تهران خراب شده است.

حقوق و هزینه زندگی

حدود 3 ماه پیش با یه چندتا از بچه های نرم افزار آزاد درباره کار صحبت کردم. نتیجه این شد که به یکی مثل من نهایتا 12 الی 15 تومن حقوق بدن، اون هم تو شرایطی که اگه تهران زندگی کنم! من اگه 15 تومن هم حقوق بگیرم باز کفاف زندگی تو تهران رو نمی ده.

سخن پایانی

الان که نزدیک به 27 سالمه، خیلی از موقعیت هام رو از دست دادم، ولی آدمی نیستم که کم بیارم. تصمیم گرفتم شغل پدرم، یعنی گرافیک رو ادامه بدم. می خوام یه چاپ خونه برای خودم راه بندازم تو شهر کوچیکم و منت کسی رو برای کار نکشم.